“ซื่อสัตย์” ถูกหนุ่มน้อย นามว่า “ฉลาด” ทิ้งลงทะเลซื่อสัตย์พย า ย า มว่ายน้ำจนมาถึงเกาะแห่งหนึ่ง
เมื่อขึ้นฝั่งได้ซื่อสัตย์ก็นอนพัก อยู่บนหาดทรายเค้าพย า ย า มคิดหาวิธีที่จะกลับขึ้นแผ่นดินใหญ่สิ่งที่
ซื่อสัตย์หวังก็คือเรือสักลำ ที่ผ่านมาทางนี้บ้างอยู่ๆ ซื่อสัตย์ก็ได้ยินเสียงเพลงแววมา แต่ไกลเขารีบลุกขึ้น
และมองไปยังต้นเสียงนั้นมีเรือลำหนึ่งกำลัง มุ่งมายังเกาะนี้บนเรือลำนั้นมีธงผืนเล็กโบกสะบัดอยู่บนธงนั้น
เขียนคำว่า “ความสุข” ที่แท้เป็นเรือของ “ความสุข” นั่นเอง ซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียกความสุข
“ความสุข ความสุข ผมคือซื่อสัตย์ คุณช่วยพาผมขึ้นฝั่งได้ไหม” เมื่อความสุขได้ยินก็พูดกับซื่อสัตย์ว่า
“ไม่ได้ๆ หากผมพาคุณขึ้นมา ด้วยผมจะหมดสุขเพราะผู้คนมากมายในสังคมยุคนี้ พอพูดความจริงแล้ว
กลับไม่มีความสุขเลยขอโทษนะซื่อสัตย์ผมรับคุณขึ้นมาไม่ได้” พูดเสร็จความสุขก็จากไปผ่านไปสักครู่หนึ่ง
“ตำแหน่ง” ก็ผ่านมา ซื่อสัตย์ตะโกนเรียก “ตำแหน่งตำแหน่ง ผมคือซื่อสัตย์ผมขออาศัยเรือของคุณขึ้นฝั่งได้ไหม”
พอตำแหน่งได้ยินก็รีบหันหัวเรือให้ห่างออกไปจากนั้นก็หันมาพูดกับซื่อสัตย์ว่า “ไม่ได้ ไม่ได้ซื่อสัตย์
คุณจะขึ้นมาอยู่กับผมไม่ได้ คุณรู้ไหมกว่าผมจะได้ตำแหน่งนี้มามันย า กเย็นเพียงใดหากผมพาคุณมา
อยู่ด้วยเดี๋ยวผมก็ซวยนะสิ เดี๋ยวผมจะสูญเสียตำแหน่งยังไงผมไม่ขออยู่ร่วมกับคุณ” ซื่อสัตย์น้ำตาคลอเบ้า
มองตำแหน่งที่รีบออกเรือจากไปอย่ า งสิ้นหวังรู้สึกสับสนในตนเองเป็นอย่ า งยิ่งแต่สิ่งที่มันทำได้ก็เพียง
แค่ รอ รอ และก็รอเท่านั้นอยู่ๆ ท่วงทำนองที่ไม่ค่อยจะเข้ากันนักก็แว่วดังขึ้นเรือลำหนึ่งบรรทุก “แข่งขัน”
เป็นจำนวนมากผ่านมาซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียก “แข่งขัน แข่งขัน ผมขอขึ้นเรือของคุณได้ไหม”
“คุณเป็นใคร คุณมีประโยชน์แค่ไหนกับพวกเรา” แข่งขันตะโกนถามมาซื่อสัตย์ไม่อย า กพูดอะไรมาก
เพราะเกรงว่าจะพลาดโอกาสเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาแต่ซื่อสัตย์ก็คือซื่อสัตย์ “ผมคือซื่อสัตย์” เขาตอบ
ขบอคุณที่มา Junjaonews
