เรื่องมีอยู่ว่า…
มีเด็กชายคนนึง อยากเลี้ยงปลาทองมาก เขาขอร้องให้พ่อซื้อให้
พ่อก็ซื้อให้ตามที่ ลูกชายร้องขอเด็กชายดีใจเฝ้าดูแลเอาใจใส่
เล่นกับปลาทองทุกวัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป เด็กชายเริ่มเบื่อ
และเจอสิ่งอื่นที่น่าสนใจกว่า เขาทิ้งปลาทอง ไว้ในตู้
แล้วไม่เล่นกับปลาทองเหมือนเช่นเคย
ทว่า…ทุกครั้งที่ปลาทองเห็นหน้าเด็กชายปลาทองมักจะกระโดดขึ้นผิวน้ำไปมา
ด้วยความดีใจ หวังเพื่อให้เด็กชาย หันมาสนใจ แต่กลับไม่มีวี่แววของเด็กชาย
วันหนึ่งเมื่อเด็กชาย สังเกตเห็นว่า… ปลาทองของเขาเงียบ ผิดปกติ
เขาจึงลองเคาะ ตู้กระจกใสหวังเพื่อ เรียกปลาทองตัวน้อย
แต่ปลาทอง ก็ได้ จ า ก ไ ป เสียแล้วเด็กชายเสียใจและเสียดาย
ว่า.. “ช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาปล่อยปะละเลยบางสิ่งกว่าจะรู้ตัวก็ไม่อาจ แก้ไขอะไรได้อีกแล้ว”
บางครั้งคนเรา มักจะมองข้ามสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวมากที่สุด และเลือกที่จะให้ความสำคัญ
กับสิ่งที่อยู่ไกลตัว จนเมื่อถึงวันนึง สิ่งที่เราคิดว่า…มันยังคงอยู่ตรงนี้”
มันอาจจะไม่มีอยู่อีกแล้วก็ได้ชีวิตคนเรา ไม่อาจคาดเดาได้
ทุกสิ่งจงรักษาสิ่งที่สำคัญที่สุด เอาไว้ให้ดีๆ อย่าปล่อยให้เวลา ล่วงเลยผ่านไป
จนไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว ต้องมา เสียใจภายหลังอย่าให้มีคำพูด
ที่ว่า “ถ้ารู้อย่างนี้…” เลยนะ เพราะว่า… วันนี้พรุ่งนี้ อาจจะไม่มี ไม่อยู่ แล้วก็ได้!!
ขอขอบคุณ k a l y a n a m i t r a.o r g
