ฝ ากเรื่องนี้ ถึงคนที่ “กำลังยื้อคนที่หมดใจ”

ช่วงหลายปีที่ผ่านมาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็กๆ ที่สองข้างทางเป็น เห ว ฉันเดินตามคนๆ นึงเดินตามด้วย

ความซื่อ สั ต ย์ อย่ างไม่มีข้อแม้ตลอดทางฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเค้า ฉันก็ตามไปอย่ างเชื่อใจเขา

ก็หันมามองฉันเป็นพักๆ ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจมาเลือกมาเดินตามเขา ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ ระหว่าง

ทางฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่แต่เขาก็ได้โรยเศษแก้ วทิ้งไว้บนพื้นขณะที่เดินตามฉันไม่เคยระ วั ง ตัวใดๆ

เพราะตามองอยู่แต่ที่หลังของเค้าด้วยความไว้ใจฉันรู้สึก เ จ็ บ ที่เท้าแล้วแต่ฉันก็ยังเดินตามต่อการ

ขอโทษและการให้อภัยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เค้าก็ยังทำอีกจนในที่สุด พื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศษ

แก้ วชิ้นเล็กๆ มากมายที่คอย ทิ่ ม ตำเท้าฉันอยู่ตลอดทุกก้าวที่เดินแน่นอนว่ามันก็มีบางช่วงที่เป็นพื้นดิน

ธรรมดาบางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มๆ บ้างแต่เดินไปไม่นานก็กลับไปเจอเศษแก้ วอีกที่ตลกคือ ฉันก็ยังคง

ทนเดินต่อไปเรื่อยๆ เพราะคิดเสียดายที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งนานแล้วและ ด้วยความหวังจากเสียงพูด

ของเค้าที่ตะโกนมาเรื่อยๆ ว่าเค้าจะหยุดการกระทำแบบนี้แล้วนะความ เ จ็ บ ป ว ด มันเพิ่มขึ้นมา

อีก เมื่อมี เ ด็ กคนนึงเกิดขึ้นมาจากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียวกลายเป็นต้องเดินโดยอุ้มลูกไว้ที่

แขนเพื่อไม่ให้เค้าโดนเศษแก้วไปด้วยลูกโตขึ้นทุกวันน้ำหนักก็มากขึ้นทุกวันตามไปด้วย ในที่สุดเราก็

เดินมาจนถึงทางแยกทางแยก 2 ทาง คือทางตรงทางเดิมที่แม้จะมีเศษแก้ วปะปรายให้เห็นแต่ก็ยังคง

มีแผ่นหลังที่คุ้นเคยกับรอยยิ้มจริงใจของเค้าที่เหมือนคอยให้ความหวังว่าเค้ากำลังจะเลิกโรยเศษแก้ ว

แล้วหรือจะเลี้ยวออกไปอีกทาง ที่มั น โ ค ร ต มืดและไม่รู้จะมีอะไรอยู่ข้างหน้าในใจคิดว่าไม่ว่าจะ

เลือกทางไหนเราจะพาลูกไปด้วย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ปล่อยลูกแน่นอนที่ทางแยก ฉันมองลง

ไปที่เท้าตัวเองตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไปมันเต็มไปด้วยบ าดแผ ลนับไม่ถ้วนมัน เ จ็ บ มัน

ชาวนไปเรื่อยๆ วันนี้ ฉันตัดความเสียดายเวลาที่ผ่านมาไว้ที่ตรงทางแยกนั้นแล้วเลือกเดินทางใหม่

ทางที่ไม่มีใครเดินนำหน้าและ ไม่ได้เดินตามใครอีกมันทั้งโค ต ร มืดทั้งไม่รู้จักเส้นทางและไม่รู้จะ

เจอกับอะไรอีกแต่อย่ างน้อยที่สุดทางนี้ก็ไม่มีเศษแก้ วอีกแล้วแน่นอนว่าเมื่อไม่มีเศษแก้ ว ฉันจึงกล้า

ที่จะวางลูกลงกับพื้นแล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้มฉันรู้สึกดีขึ้นอย่ างประ ห ล า ด จากที่เป็นแต่ผู้ตาม

ที่ซื่อ สั ต ย์ ฉันรู้ทันทีว่าตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทนในวินาทีนี้เลยเพราะฉันกำลังจะมีเด็ ก

อีกคนนึงเดินตามหลังของฉันตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลยจากนี้ฉันอาจจะนั่งลงใช้เวลาในการรักษา

เท้าไปซักพักแต่ไม่นานหรอกฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อเดินไปไอ้ทางที่ แ ม่ ง โ ค ร ต มืดนี่แหล่ะนิทานเรื่องนี้

สอนให้รู้ว่า ฉันยังอยู่ฉันยังไม่เป็นไรฉันจะไปต่อฉันจะไปได้โดยไม่ต้องเดินตามใครอีกและฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว

ขอบคุณที่มา bitcoretech